Bazen kendi ruhumdan kopup birinin yerinde olmak istemişimdir her zaman.Ama annem hariç.Hatta anne olmak bile istemiyorum.Neden mi?Annelerin çilesi büyük.Çocuklarına her konuda yardımcı oluyorlar.Ders,yemek vs.Bazen herkes diyorki annem bana hep kızıyor,hiçbir isteğimi yapmıyor.İyiliklerimizi düşündüklerinden zerre kadar farkında değiliz.Bir kere resim çantamı götürmek istemedim.Çünkü öğretmen resim dersini hep alıyordu.Annem götürmemi istedi her ihtimale karşı.Ve de resim dersi alınmadı getirmeyenler de kapının önünde bekledi.Daha bunun gibi birsürü anımız vardır hepimizin.Biz ise annelerimizle bu konularda kavga ederiz.Annemiz bize ne kadar "Seni doğuracağıma taş doğursaydım" dese de sevgi değişmez ki.Gözlük takmak istemem ama taktırır benim annem.Niye?Gözümün ilerlememesi için.Annemiz bizden anneler gününde çiçek,çikolata vs beklemez.Ona en büyük hediye sadece yanağına konduracağımız öpücük ve iki kelime olan "Seni seviyorum" sözüdür.Annemle kavgalı olarak gidemem.Bir kere gittiğimde servisçimi arayıp bana vermesini söyledi öyle barıştık xD.Yoksa ooohooo heralde annemle ben atlardık.O derecede severiz birbirimizi.Annelerimizin değerini bilelim =).